สวัสดีครับเพื่อนๆ วันนี้อยากจะมาแชร์ประสบการณ์ตรงเลย กับการตะลุยเรียนโทอิคแถวสมุทรปราการบ้านเรานี่แหละครับ คือเรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่า ชีวิตช่วงนั้นมันจำเป็นต้องใช้คะแนนโทอิคไงครับ ไม่รู้จะเอาไปทำอะไรนักหนา แต่ที่ทำงานเก่ามันดันอยากได้ขึ้นมาซะงั้น บอกเลยว่าตอนแรกก็มืดแปดด้านครับ
เริ่มจากศูนย์กับการหาที่เรียน
พอตั้งหลักได้ ก็เริ่มเลยครับ ภารกิจแรกคือหาที่เรียน แถวสมุทรปราการนี่แหละ ตอนนั้นคิดในใจว่า “สบายมาก แถวนี้มีโรงเรียนกวดวิชาเยอะแยะ” ผมก็เริ่มเปิดอินเทอร์เน็ตไล่ดูเลยครับ โอ้โห! มีเป็นสิบๆ ที่ แต่ละที่นี่โฆษณาซะจนผมนึกว่าเรียนจบออกมาจะได้เต็ม 990 เลยมั้ง แต่พอเริ่มติดต่อไปสอบถามรายละเอียดเท่านั้นแหละครับ บางที่ก็คุยไม่รู้เรื่อง บางที่ก็แพงหูฉี่จนคิดว่านี่กูจะไปเรียนต่อเมืองนอกรึไงวะ
ผมตัดสินใจลองไปดูที่นึงแถวๆ ปากน้ำครับ เห็นว่าใกล้บ้านดี เดินทางสะดวก ตอนไปถึงนี่ออฟฟิศสวยงามมาก ดูน่าเชื่อถือสุดๆ แต่พอเข้าไปคุยรายละเอียดจริงๆ จังๆ เท่านั้นแหละครับ ผมรู้สึกเหมือนกำลังคุยกับเซลล์ขายเครื่องกรองน้ำมากกว่าคนที่จะมาสอนภาษาอังกฤษให้ผม คือพยายามจะขายคอร์สแพงๆ อย่างเดียวเลย ไม่ได้สนใจพื้นฐานหรือความต้องการของเราเลยสักนิด ตอนนั้นผมก็เลยเฟดตัวออกมาแบบเงียบๆ
เมื่อการพึ่งพาคนอื่นมันไม่ใช่ทาง
หลังจากผิดหวังจากที่แรก ผมก็ลองไปอีกสองสามที่ครับ บางที่ก็ดูโอเคนะ แต่ตารางเรียนมันไม่ได้เลยจริงๆ คือผมทำงานประจำไปด้วยไง จะให้ลาออกมาเรียนเต็มตัวก็คงไม่ไหว สุดท้ายผมเลยตัดสินใจว่า “เออ! อ่านเองก็ได้วะ!” คิดได้ดังนั้น ผมก็ตรงดิ่งไปร้านหนังสือเลยครับ กวาดหนังสือเตรียมสอบโทอิคมาเกือบทุกสำนักที่มีขาย ทั้งเล่มหนาเตอะ เล่มบางๆ เน้นเทคนิค สารพัดครับ กลับมาถึงบ้านนี่กองเต็มโต๊ะเลย
ช่วงแรกๆ นี่ไฟแรงมากครับ ตื่นเช้ามาอ่านก่อนไปทำงาน กลับมาก็อ่านต่อ ทำแบบฝึกหัดวนไป แต่พอผ่านไปสักอาทิตย์นึงเท่านั้นแหละครับ… ความจริงมันก็ปรากฏ
- คำศัพท์เยอะฉิบหาย จำยังไงก็ไม่หมด
- แกรมม่าอะไรก็ไม่รู้ ยุ่บยั่บไปหมด
- พาร์ทการฟังนี่ แรกๆ เหมือนฟังมนุษย์ต่างดาวคุยกัน
- ทำข้อสอบทีไร เวลาก็ไม่เคยจะพอ คะแนนก็วนๆ เวียนๆ อยู่แถวๆ เดิม
บอกตรงๆ ว่าท้อมากครับ บางวันนี่อยากจะเขวี้ยงหนังสือทิ้งให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย รู้สึกเหมือนตัวเองโง่มาก ทำไมคนอื่นเขาทำกันได้วะ แล้วทำไมกูทำไม่ได้
จุดเปลี่ยนเล็กๆ และการกัดฟันสู้ต่อ
จนกระทั่งวันนึงครับ ผมไปบ่นๆ ให้เพื่อนที่ทำงานฟัง มันก็เลยแนะนำแอปพลิเคชันมือถือมาตัวนึง แล้วก็มีช่องยูทูบบางช่องที่สอนเทคนิค ผมก็เลยลองดู เออว่ะ! มันก็มีมุมที่น่าสนใจอยู่เหมือนกันนะ มันไม่ได้ทำให้เก่งขึ้นทันทีหรอกครับ แต่มันเหมือนเป็นกำลังใจเล็กๆ ให้เราสู้ต่อ ผมเริ่มจับทางได้ว่าต้องฝึกทำข้อสอบจับเวลาบ่อยๆ ต้องหัดฟังเยอะๆ แล้วก็ต้องมีวินัยกับตัวเองมากๆ
ผมปรับตารางชีวิตใหม่หมดเลยครับ ตื่นให้เช้าขึ้นอีกนิด อ่านหนังสือก่อนไปทำงาน กลับมาก็ต้องบังคับตัวเองให้นั่งทำแบบฝึกหัดอย่างน้อยวันละชุด เสาร์-อาทิตย์นี่แทบจะไม่ได้ไปไหนเลยครับ ขลุกอยู่แต่กับกองหนังสือกับหน้าจอคอมพิวเตอร์ ช่วงนั้นนี่หน้าโทรมเป็นซอมบี้เลยครับ แต่ก็คิดในใจว่า “เอาวะ! มาถึงขนาดนี้แล้ว ถอยไม่ได้แล้วเว้ย!”
แล้วทำไมผมถึงมานั่งเล่าเรื่องนี้ให้ฟังน่ะเหรอครับ? คือผมอยากจะบอกว่า การเรียนโทอิคเนี่ย มันไม่มีสูตรสำเร็จตายตัวหรอกครับ ไม่ว่าจะเรียนที่สถาบันแพงๆ หรืออ่านเองอยู่บ้าน สิ่งสำคัญที่สุดคือตัวเราเองนี่แหละครับ ประสบการณ์ที่ผมเจอมากับการพยายามหาที่เรียนแถวสมุทรปราการ แล้วก็การดิ้นรนอ่านหนังสือเอง มันสอนอะไรผมเยอะมากครับ มันสอนให้รู้ว่าบางทีเราก็คาดหวังอะไรจากคนอื่นหรือสถาบันต่างๆ มากเกินไป จนลืมไปว่าจริงๆ แล้วพลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดมันอยู่ในตัวเราเองนี่แหละ
สุดท้ายผมก็ไปสอบครับ คะแนนก็ออกมา… ก็ไม่ได้เลิศหรูอลังการอะไรมากมายหรอกครับ แต่ก็พอผ่านเกณฑ์ที่บริษัทต้องการแบบฉิวเฉียดเลยทีเดียว ภูมิใจไหม? ก็ภูมิใจในระดับนึงนะ ที่อย่างน้อยก็สู้จนถึงที่สุด ใครที่กำลังมองหาที่เรียนโทอิคแถวสมุทรปราการ หรือกำลังท้อกับการอ่านหนังสือเองอยู่ ผมก็ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ ลองหาแนวทางที่มันเหมาะกับตัวเอง แล้วก็สู้กับมันให้เต็มที่ครับ ประสบการณ์ของแต่ละคนมันไม่เหมือนกันอยู่แล้ว แต่ของผมนี่… บอกเลยว่าโคตรเหนื่อยแต่ก็โคตรมันส์ครับ!
